Een interview met ambassadeaur Thalita van Dooren van werken aan de wereld.
We hebben een interview gehouden met Thalita van Dooren. Zij is op stage geweest naar de Filippijnen.
Hoe was het om de Filippijnen voor de eerste keer te zien?
Ik kon na ongeveer 18 uur uit mijn ramen de Filippijnen zien liggen, witte zandstranden met palmbomen die langzaam over liepen in ondergelopen dorpen en modderpoelen, dat was heel indrukwekkend.
Wat heb je de eerste dagen gedaan?
De dagen daarna hebben we kennis gemaakt met de drukte van 17 miljoen mensen in een stad. We hebben een kleine tour gehad door het deel van de stad waar ons hotel ook was. Daarna zijn we naar een gigantisch winkelcentrum gegaan. De dagen daarna hebben we vooral doorgebracht in het VSO kantoor voor de training en in het winkelcentrum om te eten en verkoeling te zoeken.
Hoe was het om je gastgezin te ontmoeten?
We keken zenuwachtig met z’n zevenen uit de raampjes. Waar we de komende drie maanden terecht zouden komen. Eerst gingen we naar het centrum. Daar gingen we eten en na het eten vertrokken we naar de bieb om kennis te maken met ons gastgezin en onze stagebegeleiders. Daar ontmoette we dokter Jenna. Zij gaat Cheryl en mij begeleiden. Ze vertelde ons in een korte presentatie over de problemen met tienerzwangerschappen hier. Ze wisten hier weinig van voorbehoedsmiddelen af omdat de kerk dat niet toestaat. Aan ons de taak om aan te gaan pakken en om te kijken of we een lange termijnplan kunnen gaan opzetten waarmee we het aantal tienerzwangerschappen terug kunnen dringen. Na de presentatie leerde we Gary kennen. Een lieve man van rond de 40. Hij wordt de komende drie maanden onze gast vader. Ons huisje was klein van rode stenen en lag achter een hek met daarvoor een tuintje. Het huisje was schattig ingericht en onze slaapkamer was groot en er stonden gelukkig twee grote bedden. We zijn dus ontzettend verwend hier!
Hoe was je eerste stagedag?
De tweede maandag van onze reis begon het echte werk, de stages! Vrijdag hadden we de afspraak gemaakt om om 08.30 uur voor het gezondheidcentrum te staan. Om 08.00 uur sprongen we fris en fruitig in onze tricycle en stipt 8.30 uur kwamen we aan. Nergens waren Dokter Rommel en Dokter Jenna te bekennen. We besloten nog een ommetje te maken en na een paar minuten werden we gebeld. Dokter Rommel was gearriveerd. We kwamen binnen op het drukste moment van de dag. In de wachtruimte zaten ongeveer vijftig mensen. Je moet je voorstellen dat die ruimte niet groter is dan 4 bij 5 meter. Allemaal hoestende mensen en huilende baby’s. De ruimte was totaal niet schoon en iedereen zat op plastic tuinstoeltjes te wachten met een met de hand geschreven nummertje waar niemand zich aan hield. Wie het snelst was, was ook het snelst aan de beurt.